Vrijdag 25 november

De dag van vertrek!
Het geeft een dubbel gevoel: we willen nog blijven want er is nog zoveel te doen, anderzijds wacht thuis de familie...

Maar ook deze dag zit zo boordevol dat er weinig tijd rest om hierbij stil te staan. De laatste gesprekken worden gevoerd (Ann en Chris spreken nog met Dr Diouf in Tefess), het laatste materiaal en de laatste kledij worden verdeeld ( we bezorgen nog een zak aan de Poste de Santé in Saly, we waren hier niet aan de slag maar ook hier is de nood hoog...),we steunen de lokale handelaars door wat souveniers te kopen, de valiezen worden gepakt...
We gaan ook bij de menuisier om te kijken hoe ver hij staat met de constructie van de wasmachine. Er is nog heel wat werk aan maar hij belooft ons dat het in orde komt en dat ze waarschijnlijk volgende week kan geleverd worden in de pouponière. We vertrouwen hem. In de pouponière beloven ze om ons via mail op de hoogte te houden. We zijn benieuwd!!

En dan is het moment aangekomen om te vertrekken richting Dakar. De reis verloopt vlot.
Na het inchecken op de luchthaven hebben we een afspraak met de attaché voor ontwikkelingssamenwerking van de Belgische ambassade. Hij laat ons kort een stukje Dakar zien, oa het 'Monument de la renaissance africaine'. Het bronzen monument is er gekomen in opdracht van de president Abdoulaeye Wade en is meer dan 50 meter hoog. Het is impressionant ( maar de 'zwoele' verlichting in roze, purper, groen, rood...kan ons niet echt bekoren)
Tijdens een 'hapje' eten vertellen we hem het verhaal van onze missie en geeft hij ons een bredere kijk op de verschillende ontwikkelingsinitiatieven.
Een gospelkoor rond deze avond en tevens onze missie mooi af met een 'goodbye'song. Onvergetelijk!

donderdag 24 november 2011

Onze laatste dag au boulot! Ieder van ons gaat op zijn post na aan welk materiaal het nog ontbreekt en in functie daarvan wordt de rest van ons medisch materiaal verdeeld.
Verder worden er boodschappen gedaan en 'ons huis' opgeruimd, want vanavond verwachten we de lokale verantwoordelijke vroedvrouwen voor een Belgische maaltijd aan onze tafel. Het is tevens een gelegenheid om onze samenwerking te evalueren.
Het wordt een verrijkende en gezellige avond, onze maaltijd met mes en vork valt bij iedereen in de smaak! Zij vertrekken met een hele zak medische en mentale bagage, wij blijven achter met het gevoel dat onze collega's hier toch ook sterke vrouwen zijn die met beperkte middelen hun vroedvrouw-zijn moeten waarmaken...
Een ideetje van hen: op 5 mei, de internationale dag van de vroedvrouw, komen zij na afspraak allemaal in eenzelfde kleur gekleed! Misschien moeten wij de volgende keer hun 'kleur' dragen?

Les aspirinnes